Menghadiri Majlis Perkahwinan Anak En. Isa

Semalam (25 Disember ), saya sekeluarga berkesempatan menghadiri majlis perkahwinan (majlis sambut menantu) yang telah diadakan oleh En. Isa. Majlis telah berlangsung di dewan besar, Universiti Teknologi Malaysia (UTM), Jalan Semarak, Kuala Lumpur. Setakat yang saya maklum, ini kali kedua En. Isa mengadakan majlis kenduri perkahwinan anaknya.



En. Isa merupakan bekas kakitangan perpustakaan di Universiti Malaya. Beliau sudah lebih kurang 4 tahun bersara. Kebetulan pula, En. Isa pernah tinggal satu taman perumahan dengan emak saudara saya. Jadi hubungan kami sememangnya baik dan erat. Walaupun kini En. Isa sudah tinggal jauh sedikit daripada ibu kota dan selepas persaraan dan perpindahannya kami agak jarang bertemu, namun rupa-rupanya beliau masih lagi ingat kepada saya.



Saya sekeluarga tiba di lokasi majlis agak lewat sedikit, iaitu sekitar jam 2.30 petang. Sebaik terpandang saya, En. Isa terus menegur saya dengan baik dan mesra. Setelah bertukar-tukar khabar, En. Isa terus mempersilakan saya sekeluarga ke ruang makan untuk menjamu selera. Kebetulan En. Isa berpengalaman dalam soal masak-memasak. Jadi, makanan untuk majlisnya beliau sendiri yang memasaknya. Sebab itulah rasanya sungguh menyelerakan!

Saya mula mengenali En. Isa pada minggu pertama saya menjejakkan kaki ke kampus lagi. Hubungan kami sentiasa baik. Beliau juga rajin membantu saya mencarikan buku-buku yang saya perlukan. Maklumlah semua buku di perpustakaan UM bertulisan licin. Kakitangan seperti En. Isa pula memang cukup mahir di ceruk atau perosok mana buku yang saya perlukan disimpan. Selain En. Isa, kakitangan lain di bahagian yang sama sememangnya tidak jemu membantu saya dan rakan-rakan senasib khasnya dalam soal mencari buku. Kerana kebaikan mereka seperti inilah yang membuatkan hubungan kami sentiasa baik dan mesra. En. Isa juga turut menyebut beberapa nama rakan senasib yang lain yang pernah menjejakkan kaki ke UM.



Tatkala saya baru selesai makan, tiba-tiba datang seseorang dan duduk di sebelah saya sambil bertanya: ”Zakaria, masih kenal dengan Abang Hamid ke?” Mendengar sahaja suaranya, sudah tentu saya kenal. Saya terus menjawab: ”Insha-Allah, saya masih ingat dengan Abang Hamid. Lagipun suara Abang Hamid tak berubah, masih macam dulu juga.” Beliau ketawa kecil mendengar jawapan daripada saya. Kami terus berbual mesra dan panjang terutamanya tentang kisah-kisah lama semasa saya di UM.

Abang Hamid pernah bertugas sebagai pengawal keselamatan di UM untuk tempoh puluhan tahun. Beliau seorang kakitangan yang sungguh mesra dan mudah menolong. Beliau juga rajin bercerita. Saya pula suka mendengar cerita-cerita Abang Hamid, terutamanya pengalaman hidupnya. Apa yang membuatkan saya boleh mengingati beliau dengan cepat ialah kerana suaranya yang tidak berubah serta dialek Kedahnya yang masih pekat macam dulu juga.

Kini Abang Hamid juga sudah 5 tahun bersara. Namun begitu, katanya, beliau masih lagi ke UM bila ada masa terluang, terutama untuk bertemu dengan rakan-rakan lama yang masih ada.



Kata Abang Hamid lagi, kini beliau merasa begitu lega sekali. Bukan sahaja kerana sudah bersara, lebih lanjut lagi kerana hutang (seperti hutang rumah dan sebagainya) sudah selesai, dua daripada tiga anaknya sudah pun berumah tangga. Anaknya yang bungsu berada di tahun akhir di Universiti Islam Antarabangsa Malaysia (UIAM).

Mungkin kerana seronok berbual, sedar tak sedar sudah sekitar sejam saya terpaku di majlis berkenaan. Sekitar jam 3.30 petang, saya terpaksa meminta diri. Sebagaimana biasa, sebelum berpisah, kami bertukar-tukar contact pula. Mudah-mudahan hubungan sebegini akan berterusan hendaknya, insha-Allah.



Kepada En. Isa, berbanyak-banyak terima kasih saya ucapkan kerana masih berkesudian mengundang saya ke majlis seperti ini. Saya juga tidak lupa mengucapkan selamat menerima menantu kepada beliau dan keluarga.

Hari ini terima menantu, lain tahun terima cucu!