Secebis Pengalaman Daripada Seorang Rakan Mengenai Perhimpunan Bersih

Sebagaimana biasa, program mingguan saya pada setiap petang Isnin ialah mengikuti kuliah maghrib. Kuliah berkenaan diadakan pada setiap Isnin. Yang bagusnya, bagi mereka yang rajin berpuasa sunat Isnin, akan diadakan majlis berbuka puasa bersama-sama sebelum solat maghrib. Kuliah berkenaan diadakan tidak berapa jauh dari tempat tinggal saya.

Dalam program kuliah maghrib kali ini, ada sedikit keistimewaan. Ini adalah kerana salah seorang daripada hadirin telah terlibat secara langsung dengan perhimpunan Bersih. Beliau yang terlibat itu pula secara sukarela bersedia untuk berkongsi pengalamanya ketika menyertai perhimpunan berkenaan. Bahkan beliau merupakan antara orang yang telah dicekup polis ketika menyertai perhimpunan berkenaan.

Di sini, saya tidak mahu terjebak dengan istilah “perhimpunan haram”. Status halal dan haram pada perhimpunan berkenaan masih subjektif. Kalau ditanya kepada orang seperti Datuk S. Ambiga serta mereka yang sehaluan dengan beliau, baginya perhimpunan Bersih adalah tidak haram. Golongan ini mempunyai sebab yang tersendiri untuk menyatakan bahawa perhimpunan Bersih tidak haram. Lagi pun pengetahuan perundangan yang ada pada orang seperti Datuk S. Ambiga bukan calang-calang dan sememangnya dihormati dan disegani.

Kalau ditanya pula kepada YB Datuk Seri Hisyammuddin Tun Hussein selaku Menteri Hal Ehwal Dalam Negeri, beliau tetap berpegang bahawa perhimpunan Bersih Dan Adil pada 9 Julai lalu adalah haram di sisi undang-undang. Alasannya mudah, kerana perhimpunan berkenaan tiada permit daripada pihak berkuasa (polis). Beliau juga merupakan seorang yang berlatarbelakangkan undang-undang dan pernah menjadi peguam suatu ketika dahulu.

Sebenarnya, Datuk S. Ambiga dan Datuk Seri Hisyammuddin pernah bekerja di bawah satu bumbung yang sama beberapa belas tahun yang lalu.

Berbalik kepada pengalaman seorang rakan mengenai perhimpunan Bersih yang dikongsikan dalam kuliah maghrib tadi, katanya, sewaktu beliau mula bergerak ke pusat bandar pada awal pagi Sabtu lalu, keadaan masih lengang. Melihatkan keadaan sedemikian, ia membuatkan hatinya sedikit cemas, takut-takut tak ada orang. Walau bagaimanapun, apabila beliau tiba di lokasi yang sepatutnya, beliau mula melihat orang ramai dan semakin ramai. Keaedaan ini telah menaikkan semangat beliau.



Akhirnya beliau dan kumpulan yang disertainya telah berjaya sampai ke sebuah masjid dan bersolat zohor di situ. Doa turut dibacakan oleh seorang penceramah bebas yang terkenal. Isi doa yang dibaca, katanya, amat terkesan dalam hati hingga membuatkan beliau menitiskan air mata. Bahkan semangatnya turut berkobar-kobar seerta perasaan takutnya terus hilang.

Menurut rakan saya itu lagi, sewaktu di masjid berkenaan, pihak polis telah melepaskan gas pemedih mata. Walau bagaimanapun, dengan langkah-langkah yang telah diambil sebelum ini, kesan daripada gas pemedih berkenaan telah dapat diminimumkan sedikit. Kata rakan saya lagi, peserta perhimpunan berada di segenap ceruk pusat bandar. Ia tidak terhad di dua lokasi sahaja sebagaimana dakwa pihak-pihak yang tidak tahu memerhati. Katanya lagi, pada penglihatan beliau, jumlah yang menyertai perhimpunan berkenaan bukannya sekadar 5 atau 6 ribu orang. Jumlahnya jauh lebih besar daripada itu.

Dalam hal ini, saya setuju dengan beliau. Kalau peserta perhimpunan tidak ramai, buat apa pihak berkuasa menggerakkan ribuan anggota keselamatan? Menurut saksi mata yang dipercayai, jumlah yang menyertai perhimpunan kali ini mencecah puluhan ribu orang. Kini baru saya tahu, ada orang tertentu harap pangkat saja besar tapi tak pandai matematik.

Sewaktu beliau sedang bergerak hendak menuju ke Stadium Merdeka, beliau telah dicekup. Selepas dicekup, beliau dan orang-orang yang senasib dengannya telah disumbat ke dalam kenderaan polis dengan berasak-asak. Salah seorang yang dicekup yang turut bersama beliau ditimpa serangan semput. Pihak yang menangkap hanya buat tak tahu sahaja. Nasib baik ada seorang kakitangan kesihatan, katanya, yang telah membantu orang yang kena asma berkenaan. Di sini saya tertanya sendirian, adakah pihak yang berkenaan sememangnya telah dididik agar tidak bersifat kasihan belas kepada golongan yang telah ditangkap?

Menurut rakan saya berkenaan, sewaktu dicekup, ada anggota polis yang mengherdik mereka, antara lain berkata, “Kau orang semua tak ada otak, bodoh, kau orang punya pasal, aku tak tidur seminggu!” Kami yang hadir tertawa mendengarnya.

Sewaktu dicekup, rakan saya cuba menggunakan telefon bimbitnya untuk menghubungi rakan-rakan yang lain, tetapi perbuatannya telah mendapat herdikan daripada polis yang dengan kuat menjerit: “Aku buang nanti telefon kau!”. Walau bagaimanapun, rakan saya itu sempat menghantar mesej kepada seorang dua rakannya yang lain dengan memaklumkan bahawa dia sudah ditangkap.

Kata rakan saya lagi, cara pihak polis menembak gas pemedih mata kali ini bukannya dari atas seperti kebiasaannya. Kali ini, gas pemedih mata ditembak terus kepada peserta perhimpunan. Terfikir pula dalam minda saya, kalaulah yang ditembak itu mengeluarkan buih emas dan perak, sudah tentu hala tembakannya akan diubah 360 darjah!

Setelah dicekup, akhirnya beliau serta golongan yang senasib dengannya telah dibawa ke Pusat Latihan Polis (PULAPOL). Di sini, soal siasat telah dijalankan oleh pihak polis. Antara soalan yang ditanya, mengapa kena tangkap? Buat apa di pusat bandar? Dan beberapa soalan lain lagi.

Menurut rakan saya itu, di Pulapol, mereka yang telah dicekup telah mendapat layanan yang sedikit baik. Anggota polis yang bertugas dan berkawal di sini lebih profesional. Mereka yang beragama Islam turut dibenarkan untuk melaksanakan solat waktu secara jemaah. Makanan juga turut disediakan, tetapi rakan saya yang ini tidak terliur pun untuk menjamahnya. Akhirnya, sekitar jam 9 lebih malam, barulah nama rakan saya ini telah dipanggil dan kemudiannya telah dibebaskan.

Kepada rakan yang saya maksudkan, sebesar puji dan syukur ke hadrat Allah kerana beliau selamat. Kini beliau kembali menjalankan tugasnya seperti biasa. Namun begitu, pada perkiraan saya, semangatnya kian menjadi luar biasa berddasarkan pengalaman yang telah ditimbanya.

Bila orang lain sudi berkongsi pengalamannnya dengan kita, ia juga merupakan pengetahuan yang amat berguna.