Melayu Islam: Sekadar Pandangan

Dalam posting terbaru menerusi blognya bertajuk “Melayu Islam”, bekas perdana menteri, Tun Dr. Mahathir Mohamad telah menulis mengenai Melayu dan Islam. Setelah membaca tulisannya, teringin pula saya melontarkan secebis pandangan berdasarkan apa yang telah ditulis beliau.



Dari satu sudut, saya bersetuju dengan pandangan beliau iaitu orang Melayu di negara kita yang berfahaman Ahli Sunnah Waljamaah dan sebahagian besar daripada mereka bermazhabkan Imam Shafie pula, sepatutnya tiada halangan untuk bersatu-padu dan tidak sepatutnya berpecah-belah. Sejak dari dahulu lagi, orang Melayu merupakan pengikut mazhab Shafie. Hari ini, kalau ada pun orang Melayu yang bukan lagi bermazhab Shafie, tetapi bilangan mereka masih kecil dan rasanya ia tidak langsung menjadi kuman dan kudis untuk bangsa melayu bersatu-padu antara sesama mereka.

Pada hari ini, realiti iaitu bangsa Melayu tidak lagi bersatu-padu bukan sesuatu yang aneh lagi. Ia sudah menjadi bualan dan persepsi di mana-mana sahaja. Rata-rata orang akan bercakap tentang perpecahan dalam kalangan orang Melayu. Rasanya tahap perpecahan dalam kalangan bangsa Melayu bukan lagi setakat retak menanti belah, tetapi ia sudah tiba ke tahap sudah terbelah kian mendebu.

Berdasarkan Perlembagaan Persekutuan, ada tiga unsur penting bagi menentukan kemelayuan seseorang, bertutur dalam bahasa Melayu, mengamalkan sebahagian besar adat Melayu dan mesti beragama Islam. Mungkin ketiga-tiga unsur ini lebih Melayu daripada Islam, maka hakikatnya hari ini ialah, ia gagal membendung kepupusan unsur keislaman bagi bangsa Melayu di negara ini. Justeru, tidak hairanlah isu murtad semakin berleluasa berlaku dalam kalangan orang Melayu sendiri. Bila ada orang Melayu yang murtad, siapa pun tidak mampu untuk melakukan apa jua pun bagi menghalang gejala tersebut. Walhal Alquran dan Hadith dengan jelas telah menetapkan kaedah dan hukuman yang harus dilaksanakan kepada golongan yang murtad ini, mengapa ia tidak dituruti?

Oleh kerana murtad merupakan satu gejala yangsangat serius, maka Khalifah Abu Bakar telah menanganinya secara ketenteraan, iaitu setelah usaha untuk mengembalikan semula mereka kepada Islam secara baik dan pujukan gagal. Di sini, Khalifah Abu Bakar tidak hanya menggunakan logik akalnya sahaja bagi gejala murtad, bahkan langkah-langkah yang telah beliau ambil amat kukuh berteraskan Alquran dan hadith. Ternyata, langkah-langkah yang telah diambilnya amat berkesan dan telah berjaya menjauhkan umat Islam ketika itu daripada ditimpa gejala murtad yang sekaligus turut berjaya mengembalikan kestabilan negara Madinah.

Kita harus sedar, gejala murtad merupakan musibah yang amat menakutkan bagi umat Islam. Ia tak ubah umpama api dalam sekam. Sekiranya kita gagal membendungnya sekarang, suatu hari ini ia bakal menjadi anasir yang akan menghancur-luluhkan orang Melayu sendiri. Dengan erti kata lain, kita harus faham, gejala murtad juga merupakan anasir yang boleh melemahkan perpaduan orang Melayu jika ia gagal ditangani dengan berkesan.

Hari ini, apabila gejala murtad mula melanda orang Melayu, adakah pihak yang berkenaan telah mengambil langkah yang sama sebagaimana yang pernah dilaksanakan oleh Khalifah Abu Bakar dahulu? Kita harus ingat, gejala murtad bukan mula berlaku semenjak setahun dua kebelakangan ini. Bahkan kita telah mula mendengar isu ini sejak kerajaan diketuai oleh perdana menteri keempat lagi.

Saya turut bersetuju dengan pandangan beliau, iaitu hari ini orang Melayu sudah menjadi pengemis di bumi sendiri. Pengemis yang dimaksudkan oleh beliau ialah pengemis politik. Oleh kerana perpecahan bangsa Melayu semakin kronik, mereka tidak lagi mampu untuk meneruskan survival politiknya tanpa sokongan dan dokongan daripada kumpulan bukan Melayu. Kalau dahulu bangsa Melayu sekadar menjadi pengemis ekonomi, nampaknya kini bangsa yang sama sudah menjadi pengemis politik pula. Apa yang lebih mendukacitakan dan yang amat menakutkan, orang Melayu kian menjadi pengemis di buminya sendiri.

Beliau juga turut menulis mengenai sikap taksub orang Melayu terhadap pemimpin yang mereka ikuti. Bagi saya, hal ini juga bukan suatu perkara baru. Tentu kita masih ingat semasa gerakan Semarak (pemimpin bersama rakyat) iaitu ketika pindaan terhadap Perlembagaan Persekutuan hendak dilakukan sekitar tahun 1982 dahulu. Ketika itu, rakyat Malaysia khususnya orang Melayu disuruh melaungkan kata-kata ”Hidup Mahathir” sebagai ganti kepada ”Hidup Melayu”. Tidakkah slogan sedemikian juga mengajar orang ramai supaya bersikap taksub kepada pemimpin-pemimpin tertentu?

Seperkara yang beliau tidak masukkan dalam tulisannya mengenai sebab perpecahan orang Melayu masa kini ialah faktor gejala fitnah. Saya kurang periksa pula mengapa faktor ini tidak beliau ulas dan perkatakan. Orang yang waras akal fikirannya tentu tidak akan menafikan iaitu gejala fitnah semakin berluasa dalam kalangan bangsa kita. Alquran dengan jelas telah memberitahu kita iaitu kesalahan memfitnah itu lebih besar dosanya daripada membunuh. Bilamana dosa memfitnah itu lebih besar, ia bermakna akibat dan kesan daripada gejala fitnah itu amat buruk. Gara-gara fitnah-memfitnah, ia boleh mengakibatkan institusi masyarakat hancur dan sesebuah negara itu musnah. Hari ini, gara-gara gejala fitnah yang kian tidak terkawal, maka kesannya ialah orangMelayu semakin menjadi pengemis di tanah airnya sendiri. Siapa yang telah menjadi tok guru dan mengajar orang Melayu supaya mengamalkan politik fitnah-memfitnah?

Bagi saya, tahap perpecahan dalam kalangan orang Melayu merupakan satu gejala yang sukar untuk dipulihkan kembali. Mungkin bangsa Melayu memerlukan satu lagi landaan musibah bagi menginsafkan ereka dan seterusnya tahu menghargai perpaduan???