Menghadiri Pelancaran Ikeqs Di USIM

Siang tadi, saya telah berkesempatan menghadiri majlis pelancaran Institut Kefahaman Alquran Sunnah (IKEQS) di Universiti Sains Islam Malaysia (USIM), Nilai, Negeri Sembilan. Ikeqs adalah sebuah institusi penyelidikan yang diletakkan di bawah Fakulti Pengajian quran Sunnah, USIM. Setakat yang saya maklum dan selaras pula dengan namanya, antara fungsi Ikeqs ialah sebagai pusat penyelidikan, pusat pengumpulan maklumat dan data serta pusat pengembangan kefahaman Islam selaras dengan tuntutan Quran dan sunnah.



Majlis pelancaran Ikeqs telah berlangsung serentak dengan majlis perasmian seminar yang bertemakan Quran Sunnah dan Sains Teras Tramsformasi Ummah. Majlis telah disempurnakan oleh Yang Berbahagia Prof. Datuk Dr. Muhammad muda, Naib Canselor USIM.

Penubuhan serta majlis pelancaran Ikeqs hari ini mempunyai signifikan yang tersendiri khususnya kepada golongan cacat penglihatan terutamanya yang beragama Islam. Ini adalah kerana antara yang turut termasuk dalam bidang penyelidikan di Ikeqs ialah berkaitan dengan Alquran Braille serta sub bidang yang ada kaitan dengannya.

Antara hasil ulung Ikeqs ialah penghasilan buku Iqra’ Braille yang telah selamat disempurnakan. Kejayaan penghasilan buku Iqra’ Braille ini adalah hasil usaha berterusan daripada para penuntut FPQS serta dengan tunjuk ajar daripada para pensyarahnya yang berkomitmen tinggi.

Penghasilan buku Iqra’ Braille ini juga turut mendapat kerjasama erat daripada Persatuan Orang-orang Cacat Penglihatan Islam Malaysia (PERTIS). Bagi saya, kerjasama erat dan ikhlas antara USIM dan PERTIS amat penting ke arah membuka peluang yang lebih luas terutamanya kepada golongan cacat penglihatan untuk mengakses bahan-bahan bacaan dalam bidang agama dalam bentuk Braille dengan lebih baik lagi.



Dalam majlis pelancaran itu juga, pihak USIM telah sudi menghadiahkan senaskah buku Iqra’ Braille yang lengkap kepada PERTIS. Pemberian ini merupakan petanda bahawa kerjasama yang telah sedia terjalin antara USIM dan PERTIS selama ini akan berterusan demi manfaat golongan cacat penglihatan. Selain buku Iqra’ Braille, saya turut difahamkan iaitu pihak USIM menerusi Ikeqs juga sedang mentranskripsi beberapa buah buku agama lin yang dirasakan amat bermanfaat kepada golongan cacat penglihatan.

Saya amat mengerti dan sangat memahami iaitu usaha untuk menyediakan iqra’ Braille dalam bentuk soft copy bukanlah sesuatu yang mudah. Banyak rintangan, halangan dan cabaran yang harus ditempohi. Selain itu, tanpa komitmen yang jitu, tenaga yang kuat serta kesabaran yang tinggi daripada semua pihak yang terlibat, usaha murni ini tidak akan membuahkan hasil sebagaimana yang dapat sama-sama kita kecapi hari ini. Justeru, saya sekadar ingin mengingatkan kepada yang berkenaan agar simpanlah baik-baik soft copy iqra’ Braille yang telah diusahakan itu agar ia tidak jatuh ke tangan pihak-pihak yang gemar menangguh di air keruh. Kelak nanti tidaklah dikatakan orang, lembu yang keluarkan susu, sapi pula yang mencari untung.

Saya turut mendapat satu perkhabaran yang amat menggembirakan daripada salah seorang pensyarah di FPQS. Perkhabaran yang saya maksudkan ialah mengenai hala tuju kaedah penulisan Alquran Braille selanjutnya. Isi perkhabaran yang telah disampaikan kepada saya merupakan sesuatu yang telah lama saya impikan. Maha Besar Tuhan yang telah menjadikan kita semua, akhirnya termakbul juga hasrat dan cita-cita saya selama ini mengenai hala tuju kaedah penulisan Alquran Braille. Saya juga amat yakin perkhabaran ini sudah tentu akan menggembirakan rakan-rakan senasib lain yang selama ini berkongsi harapan, impian dan hasrat yang sama. Namun demikian, saya tidak dapat memperincikan isi perkhabaran yang saya maksudkan buat masa ini.



Sebelum itu, di sebelah paginya telah berlangsung seminar sebagaimana yang tersebut di atas. Para pembentang kertas kerja terdiri daripada pakar dari dalam dan luar negara. Banyak juga ilmu baru yang dapat saya kutip daripada seminar berkenaan. Bila berada di tengah majlis ilmu sebegini, terasa betapa kurangnya apa yang ada kepada saya. Sebab itulah juga, bila ada orang yang cuba memanggil saya sebagai “Orang Alim”, ia cukup menggerunkan dan secara ikhlas ingin saya nyatakan saya tidak gemar dengan jolokan sedemikian. Haraplah dimengerti.



Sesungguhnya maha benarlah sepertimana yang difirmankan Allah sebagaimana mafhumnya: “.... Allah mengangkat darjat orang-orang yang beriman dalam kalangan kamu dan orang-orang yang dikurniakan ilmu pengetahuan dengan beberapa darjat (kelebihan) ....” (ayat 11, surah almujadalah, juzuk 28).

Ole-ole Dari Kepulauan Riau (Bahagian 4)

Di Sekitar Tanjung Pinang

Kunjungan saya sekeluarga di Kepulauan Riau diteruskan lagi pada hari berikutnya. Kali ini, saya telah merancang untuk meneruskan kunjungan di sekitar Tanjung Pinang. Tanjung Pinang merupakan ibu kota kepada Kabupaten Kepulauan Riau (Kepri). Sebelum Anton tiba, saya sekeluarga telah mengambil kesempatan yang ada dengan bersiar-siar di sekitar hotel. Sebagaimana yang telah saya tulis sebelumnya, di sekitar hotel penginapan kami terdapat kawasan penduduk yang padat. Penduduknya pula ramah dan mudah berbicara bila disapa. Jalan-jalan di sekitar penempatan yang padat ini pula sempit.

Sekitar jam 9.30 pagi WIB, sebagaimana yang telah dirancang, kami bertemu Anton di lobi hotel. Setelah menyemak jadual kunjungan, kami pun bertolak ke satu lokasi yang tidak jauh dari hotel penginapan kami bersama-sama kenderaan yang dipandu oleh Pak John.



Tempat yang dimaksudkan ialah satu kawasan atas bukit menghadap laut. Jeti Tanjung Pinang pula tidak jauh dari kawasan berkenaan. Bagi mereka yang berpenglihatan, kesibukan di jeti Tanjung Pinang boleh disaksikan dari kawasan ini.







Selain itu, dari kawasan ini juga boleh kelihatan beberapa pulau yang berhampiran. Pulau Penyengat antara pulau yang boleh dilihat dengan jelas dari kawasan ini. Isteri saya memberitahu pemandangan dari kawasan ini memang cantik. Luqman turut mengakuinya. Di sini juga kami bersarapan. Memang agak eksklusif. Bagi saya, yang paling eksklusif ialah harga sarapan di sini.

Pak John memberitahu saya, dia tidak dapat bersama-sama kami dalam kunjungan kami hari ini kerana beliau terpaksa menguruskan sesuatu. Sebaliknya, anaknya yang bernama Michael akan menggantikan tempatnya selaku pemandu kenderaan.



Michael baru sahaja berusia 23 tahun. Beliau sudah pun berkahwin dan sedang menantikan kelahiran cahaya matanya yang pertama. Michael seorang yang beragama Islam. Isteri Michael seorang perempuan yang berasal dari Bogor, Jawa. Demikianlah.





Setelah selesai bersarapan dan menikmati pemandangan di sekitar lokasi ini, kami pun bergerak ke Muzium Sultan Sulaiman. Ia terletak di kawasan dalam kota.





Kedatangan kami di muzium ini disambut oleh seorang kakitangannya yang bernama Rina. Rina seorang yang peramah dan bersedia melayan kunjungan kami. Rina terus membawa kami ke setiap bahagian muzium berkenaan. Rina juga turut memberikan penerangan di setiap bahagian yang kami lawati.






Kata Rina, muzium ini sedang dibaik pulih. Asalnya bangunan muzium ini merupakan sekolah dasar semasa era penjajahan Belanda. Bahan yang dipamirkan di sini juga agak menarik. Ada yang boleh saya sentuh dan ada pula yang terkurung dalam cermin tebal.







Hampir satu jam kami menghabiskan masa di muzium ini. Saya mengucapkan berbanyak-banyak terima kasih kepada Rina yang telah melayan kedatangan kami dengan begitu mesra sekali. Walaupun lawatan kami merupakan lawatan biasa, tetapi layanan yang telah diberikan Rina amat istimewa kami rasakan. Demikianlah peramahnya orang-orang di sini.

Dari muzium Sultan Sulaiman, kami bergerak pula untuk mencari sekolah pendidikan khas. Memang menjadi niat dan hasrat saya untuk berkunjung juga di sekolah berkenaan jika ada kesempatan. Sebenarnya Anton sendiri tidak pasti lokasi sekolah berkenaan. Namun demikian, oleh kerana kuatnya hasrat saya untuk sampai juga ke sekolah berkenaan, maka Anton dan Michael pun berusahalah mencarinya. Rata juga mereka bertanya. Alhamdulillah akhirnya kami tiba di juga di sebuah sekolah pendidikan khas di sekitar Batu 6.



Di sini, sekolah pendidikan khas dikenali sebagai sekolah luar biasa (SLB). Jadi, murid-muridnya pula dikenali sebagai murid-murid luar biasa.



Sewaktu kami tiba, waktu persekolahan baru sahaja tamat. Maklumlah sekolah rendah. Kedatangan kami telah disambut dengan mesra. Nasib baiklah pihak sekolah tidak bertanya sama ada kami ada membawa surat kebenaran dari pihak atasan Indonesia. Kalau itu yang mesti ada, nampaknya saya sekadar dapat menyentuh pintu pagarnya sahajalah. Sebaliknya, kehadiran kami telah dijamu dengan minuman teh pula. Demikianlah adat orang di sini menyambut tetamu.



Sekolah ini merupakan sebuah sekolah khas untuk pelbagai kecacatan. Manakala SLB untuk murid-murid cacat penglihatan (tuna netra) pula terletak tidak jauh dari SLB yang saya kunjungi. Nampaknya tersalah sekolah saya.

Walau bagaimanapun, kunjunggan kami tidaklah mengecewakan. Beberapa orang guru yang ada telah berhasilkan mempertemukan saya dengan ZulFahmi (Pak Fahmi), seorang guru yang juga cacat penglihatan dan mengajar murid-murid cacat penglihatan.



Pertemuan dengan Pak Fahmi berlangsung amat mesra sekali. Pak Fahmi merupakan lulusan daripada Universitas Pendidikan Indonesia (UPI) di Bandung. Beliau berasal dari Sumatera Barat dan sudah pun berkeluarga. Kata Pak Fahmi, guru-guru untuk SLB sememangnya mendapat latihan di UPI.

Mengenai kemudahan lain, Pak Fahmi memberitahu saya, keperluan buku Braille memang mencukupi. Bahkan beberapa hari lalu, SLB tempat beliau bertugas baru sahaja menerima bekalan buku-buku Braille daripada kementerian yang bertanggungjawab. Berdasarkan penerangan daripada Pak Fahmi, sistem SLB tempat beliau bertugas lebih kepada pendidikan secara inklusif. Untuk pengetahuan bersama, sistem tulisan Braille untuk bahasa Indonesia great dua memang sudah lama wujud tetapi ia tidaklah sekompleks sebagaimana kod Braille Bahasa Melayu great dua yang ada di negara kita. Maknanya, untuk kod Braille great dua, kita masih boleh membaca tulisan Braille bahasa Indonesia, tetapi bagi pengguna Braille Indonesia pula, mereka sukar untuk membaca kod Braille Bahasa Melayu great dua yang sedang digunakan di negara kita. Demikianlah kompleksnya kod Braille Bahasa Melayu yang sedang kita gunakan.

Pak Fahmi juga turut menggunakan telefon tangan yang dilengkapi dengan perisian Talks. Terlupa pula saya bertanya versi perisian Talks yang sedang beliau gunakan. Ini amat memudahkan untuk kami berkomunikasi. Selain itu, Pak Fahmi juga memberitahu saya, mereka menggunakan komputer yang juga dilengkapi dengan perisian JAWS 10. Sesetengah sekolah pendidikan khas di negara sendiri masih lagi menggunakan perisian JAWS 8.

Pak Fahmi juga turut memaklumkan kepada saya bahawa di sekolah tempat beliau bertugas hanya ada 2 set naskah Alquran Braille. Katanya, Alquran Braille di Indonesia semakin mahal harganya iaitu sekitar 1.4 juta rupiah (sekitar RM 400.00). Katanya lagi, bekalan Alquran Braille yang ada di sekolahnya diperolehi daripada Badan Wiyataguna, Bandung.



Selain itu, Pak Fahmi juga memberitahu, di indonesia mereka memang ada sebuah persatuan untuk mereka yang beragama Islam. Persatuan yang dimaksudkan ialah Ikatan Tuna Netra Muslim Indonesia (ITMI). Agaknya ITMI bolehlah disamakan dengan PERTIS kalau di Malaysia.



Panjang juga perbualan saya dengan Pak Fahmi. Di akhir pertemuan, kami bersefakat untuk meneruskan hubungan yang telah mula terjalin dengan apa cara sekali pun. Saya mengucapkan berbanyak-banyak terima kasih kepada pihak sekolah serta warganya yang telah sudi melayan kunjungan saya sekeluarga dengan begitu baik sekali.



Oleh kerana waktu sudah pun tengah hari, maka kami pun mencari tempat untuk makan. Saya memberitahu Anton, tengah hari itu saya ingin makan di sebuah restoran yang eksklusif. Lalu beliau membawa kami ke sebuah restoran yang terletak di tengah kota Tanjung Pinang. Nama restorannya ialah Restoran Sederhana. Kata Anton, restoren ini dimiliki oleh isteri bekas pemimpin nombor dua Indonesia. Katanya lagi, hampir di setiap profinsi (wilayah) restoran ini mempunyai cawangannya. Makanan istimewa di restoran ini ialah masakan padang. Namun begitu, menu di restoran ini memang banyak dan pelbagai Pula.



Setelah menjamu selera di Restoran Sederhana, kami pun bergerak pula ke Masjid Raya Alhikmah. Nama masjid ini telah lama saya ketahui iaitu sejak saya akrab dengan siaran (Radio Republik Indonesia (RRI) Tanjung Pinang. RRI Tanjung Pinang akan mengumandangkan azan untuk solat maghrib secara langsung dari masjid inipada setiap hari. Maka itulah juga hasrat saya untuk menziarahi masjid ini sememangnya sudah lama terpendam. Alhamdulillah, akhirnya Allah kabulkan juga hasrat saya.

Setelah solat zohor dan asar secara jamak taqdim, kami pun bergerak pula ke Bintan Mall. Bintan Mall merupakan antara pusat membeli-belah yang ada di Tanjung Pinang. Namun begitu, saya sekeluarga tidaklah masuk ke kompleks membeli-belahnya. Sebaliknya kami membeli-belah di kawasan sekitarnya sahaja.

(Bersambung di bahagian akhir).

Alquran Braille: Jangan Tegakkan Benang Basah

Sejak seminggu lalu, antara isu yang hangat dibincangkan khususnya dalam kalangan komuniti cacat penglihatan Islam di negara kita ialah mengenai Alquran Braille. Kisah bermula dengan satu aktiviti yang telah berlangsung pada 17 Disember lalu. Kemudian ia berturutan pula dengan satu tulisan bertajuk “Satu Rumah, Satu Naskah” yang telah dikeluarkan menerusi sebuah akhbar arus perdana negara pada 19 Disember lalu. Sebagai respon kepada kedua-dua peristiwa tersebut, pada 21 Disember lalu pula Persatuan Orang-orang Cacat Penglihatan Islam Malaysia (PERTIS) telah mengadakan sidang akhbar untuk menjelaskan fakta sebenar mengenai isu tersebut. Tidak cukup dengan itu, pada 22 Disember lalu, satu perjumpaan secara tertutup telah dilangsungkan oleh pihak tertentu yang telah menemukan pihak-pihak terbabit, namun begitu bagi saya pertemuan itu masih tidak membawa sebarang makna sehingga kini.

Sebagai bahan teras kepada perbincangan ini, maka di bawah ini saya perturunkan kembali apa yang telah dimuatkan dalam tulisan menerusi Berita Minggu seperti berikut:

Satu rumah, satu naskhah
BH Online --------------------------------------------------------------------------------

Satu rumah, satu naskhah
Oleh Syed Mohd Ridzuwan Syed Ismail
smohd@bharian.com.my
2010/12/19

Setiap rumah umat Islam yang ada penghuni cacat penglihatan, disasar ada senaskhah al-Quran Braille

SEMANGAT mereka membuak-buak mahu turut sama membaca al-Quran, namun apakan daya sudah ditakdirkan Tuhan, mereka tiada upaya dari segi penglihatan. Lalu
hanya satu cara menjadi pilihan, sekadar mampu mendengar ayat suci dibacakan sebelum ke dalam memori ia disimpan.

Bagi yang kuat berazam dan kuat ingatan, tiada masalah mengingati kesemua 30 juzuk isi kandungan kitab suci. Betullah kata orang, biarpun penglihatan terhalang,
golongan ini memang berhati terang.

Seiring perkembangan zaman, teknologi juga turut berkembang. Proses membaca al-Quran buat golongan cacat penglihatan menjadi semakin mudah dan menyenangkan.


Tercipta al-Quran Braille umpama sinar suci buat mereka. Apa tidaknya, kandungan kitab Allah yang selama ini hanya mampu diperdengarkan oleh orang lain
kini sudah boleh dibaca sendiri. Banyak bezanya di antara mendengar dan membaca sendiri.

Mengimbau kemunculan al-Quran Braille, ia pada mulanya terhasil menggunakan mesin taip Perkins Brailler, tetapi proses menaipnya memakan masa amat panjang.
Untuk menyiapkan 30 juzuk, ada kala mengambil masa sehingga setahun.

Naskhah kemudian dihantar kepada Jawatankuasa Penyemakan al-Quran pada 1999 dan dibuktikan tidak ada kesalahan pada cetakan, namun timbul pula masalah
lain, kitab suci dalam cetakan sedemikian tidak mampu menampung permintaan kumpulan sasaran.

Menyedari masalah itu, Presiden Pertubuhan Orang Cacat Penglihatan Malaysia (SBM), Mah Hassan Omar mengambil langkah berani menggunakan komputer `bersuara’
sebagai usaha menggalakkan lebih ramai orang buta membaca dan menghayati kitab suci.

“Sebelum ini, kami menggunakan mesin taip Braille menghasilkan al-Quran untuk golongan cacat penglihatan, tetapi prosesnya memang mengambil masa. Contohnya
jika lima orang membaca al-Quran, dalam tempoh setahun hanya lima juzuk al-Quran cetakan ini dapat dihasilkan,” katanya.

Lama sebelum menghasilkan al-Quran Braille sendiri, SBM mendapat sumbangan al-Quran cetakan itu daripada Badan Yayasan Kebajikan Penatrat Islam Indonesia,
namun oleh kerana keperluan untuk kumpulan sasar di republik itu juga tinggi, sumbangan itu terpaksa dihentikan.

Pada 1990, muncul teknologi komputer bersuara untuk kegunaan golongan ini dan tanpa berfikir panjang, SBM memutuskan untuk membeli kemudahan itu sebelum
bersama dua rakan lain cuba memasukkan data al-Quran ke dalam komputer berkenaan.

“Ketika itu, kami yakin al-Quran berbentuk Braille dapat dicetak dengan lebih cepat berbanding cara menaip,” katanya sambil menambah usaha yang dimulakan
mereka pada 1999 berhasil dan lebih membanggakan cetakan melalui komputer berjaya menyiapkan dua naskhah kitab suci Braille hanya dalam tempoh 10 jam.


Bagaimanapun, SBM masih menghadapi kekangan terutama dari segi kewangan kerana kos mencetak senaskhah kitab suci jenis itu yang boleh mencecah RM300 adalah
di luar kemampuan persatuan.

Kekangan itu sekali gus membantutkan matlamat mereka yang mahu melihat sekurang-kurangnya dalam sebuah keluarga Islam yang ada ahlinya cacat penglihatan,
ada senaskah al-Quran Braille.

“Kos untuk sekotak kertas Braille saja sudah kira-kira RM120. Kami memerlukan kira-kira 1,000 helai kertas jenis itu untuk mencetak senaskah al-Quran,
belum dikira lagi kertas Braille yang rosak disebabkan masalah mesin cetak,” katanya yang juga seorang peguam dan turut menerajui Pusat Sumber Braille
Kuala Lumpur.

Namun, ketika itu pelbagai organisasi yang prihatin dengan masalah golongan cacat penglihatan turut menyumbang al-Quran Braille seperti Yayasan Emkay,
Yayasan Sime Darby, Yayasan Dakwah Islamiah Malaysia (YADIM), Jabatan Agama Islam Selangor (JAIS) dan orang perseorangan.

Menyambung kisah perit mereka dalam menghasilkan al-Quran Braille, Mah Hassan berkata, kertas yang diguna bagi memuatkan cetakan itu juga memainkan peranan
kerana ketebalannya jika dikira dalam bentuk timbangan mesti tidak kurang 150 gram dan permukaannya pula tidak kasar bagi memudahkan pembacaan.

“Sejak diperkenalkan, ada sekurang-kurangnya 5,000 naskhah al-Quran Braille diletakkan di sekolah dan pusat latihan golongan cacat penglihatan seluruh
negara, namun agak menyedihkan kerana sukar mencari naskhah berkenaan di kebanyakan masjid utama di negara kita.

“Sepatutnya pihak berkuasa bertanggungjawab dalam hal agama mengambil inisiatif menyediakan al-Quran Braille di masjid untuk kegunaan jemaah cacat penglihatan.
Saya juga merayu lebih banyak syarikat korporat membantu dalam hal ini supaya dalam setiap keluarga Islam yang ada penghuni cacat penglihatan, sekurang-kurangnya
ada senaskhah al-Quran Braille,” katanya.

INFO
al-Quran Braille

• Dicetak dalam bentuk jawi Braille untuk membantu golongan cacat penglihatan menguasai al-Quran dengan baik.

• Menggunakan kod khas bagi memudahkan kumpulan sasar membaca dan mengikut tajwid yang betul.

• Boleh dibaca oleh pengguna cacat penglihatan dari seluruh dunia asalkan tahu sistem tulisan jawi Braille.

• Proses penghasilan membabitkan kerjasama pakar agama yang mahir dengan tulisan Braille.

Tulisan Braille

• Sejenis sistem tulisan sentuh yang digunakan oleh orang buta.

• Dicipta oleh seorang Perancis bernama Louis Braille yang buta disebabkan kemalangan semasa kecil.

• Ketika berusia 15 tahun, Braille mengubah suai tulisan tentera bagi memudahkan tentera membaca ketika gelap.

• Sistem ini dinamakan sistem Braille, tetapi ketika itu Braille tidak mempunyai huruf W.

• Braille terdiri daripada sel yang mempunyai enam titik timbul yang dinomborkan.

• Huruf Braille bahasa Melayu hampir sama dengan kod huruf Braille Inggeris.

• Simbol Braille juga diperkaya sehingga boleh digunakan untuk membaca nota muzik dan matematik.

• Boleh dihasil menggunakan batuan loh (slate) dan stilus (stylus ) di mana titik dihasilkan daripada belakang muka kertas, menulis dengan imej cermin,
menggunakan tangan, atau menggunakan mesin taip Braille yang dikenali sebagai Perkins Brailler.

• Juga boleh dihasil menggunakan mesin cetak Braille yang disambung kepada komputer.

Pertubuhan Orang Cacat Penglihatan Malaysia (SBM)

• Organisasi sukarela kebangsaan yang ditubuhkan dan diterajui sendiri warga cacat penglihatan.

• Keanggotaan mencakupi semua bangsa dan pelbagai lapisan masyarakat.

• Objektif untuk meningkatkan taraf kedudukan sosio ekonomi orang cacat penglihatan di negara ini.

• Membimbing kumpulan sasar menjadi warga Malaysia yang berguna dan produktif.

• Telefon, 03-22746162, Faks 03-22743818, e-mel admin@sbm.org.my.

(Sumber: Berita Harian Online, 19 Disember 2010).

Jika diteliti, terdapat pelbagai kesalahan fakta dalam tulisan di atas. Saya sendiri tidak dapat memastikan, adakah kesalahan tersebut sengaja dilakukan atau sebaliknya. Seperkara lagi, adakah kesalahan fakta tersebut disebabkan kesalahan wartawan yang menulis atau kesalahan pada maklumat yang telah disalurkan kepada wartawan berkenaan untuk ditulis.

Terdapat 2 perkara yang telah ditulis secara terang dan jelas menerusi tulisan di atas, iaitu SBM (Society Of The Blind In Malaysia) dan juga nama Mah Hassan Omar. Oleh itu, dalam tulisan saya ini, saya juga akan menyebut kedua-dua nama tersebut bila perlu kerana saya tidak mahu bersikap umpama “sudah terang lagi bersuluh”.

SBM (Pertubuhan Orang Cacat Penglihatan Malaysia) merupakan sebuah pertubuhan bukan kerajaan yang dikendalikan sendiri oleh mereka yang cacat penglihatan. Keahlian pertubuhan ini terdiri daripada mereka yang cacat penglihatan dan merangkumi semua bangsa dan kepercayaan. Antara lain, bahagian Pengenalan dalam Perlembagaan SBM menyebut:

The Society of the Blind in Malaysia is a non-religious, non-political, national voluntary organisation of blind individuals of all races and from all walks of life resident in Malaysia dedicated to the task of securing equal rights and opportunities for blind people in this country by working collectively and fraternally for the socio-economic advancement of blind people, with the view of enabling them to become responsible, useful and productive citizens.

Antara kesalahan fakta yang berlaku ialah:

1. SBM secara organisasi sememangnya tidak pernah terlibat dengan penghasilan, percetakan, pengeluaran atau pengedaran Alquran Braille, dari dahulu sehigga kini.

2. Semasa tulisan di atas dikeluarkan, Mah Hassan Omar bukan lagi sebagai presiden SBM. Bermula mesyuarat Agung Dwitahunan SBM pada Jun lalu, presiden SBM hingga kini ialah Tuan Haji Mohd Nazari bin Haji Osman.

3. “Naskhah kemudian dihantar kepada Jawatankuasa Penyemakan al-Quran pada 1999 ....”. Jawatankuasa mana yang dimaksudkann? Untuk maklumat bersama, penal penyemak oleh Darul Quran Jakim telah memulakan tugasnya pada awal tahun 1996 dan telah berjaya menyempurnakan tugasnya pada hujung tahun 1997. Seperkara lagi, penal penyemak berkenaan melaksanakan tugasnya untuk PERTIS dan bukan untuk pertubuhan atau individu lain. Butiran lanjut mengenainya ada dimuatkan dalam satu dokumen yang dikenali sebagai Laporan Jawatankuasa Kerja Penyemakan Alquran Braille Darul Quran JAKIM bertarikh 15 Oktober 1997.

4. “Pada 1990, muncul teknologi komputer bersuara untuk kegunaan golongan ini dan tanpa berfikir panjang, SBM memutuskan untuk membeli kemudahan itu sebelum
bersama dua rakan lain cuba memasukkan data al-Quran ke dalam komputer berkenaan.” Siapakah dua rakan lain yang dimaksudkan? Benarkah Mah Hassan pernah terlibat secara langsung untuk memasukkan data Alquran Braille ke dalam komputer sehingga terhasilnya soft copy Alquran Braille sebagaimana yang ada dalam simpanan PERTIS atau yang mungkin sedang ada dalam simpanan beliau sendiri?

5. Benarkah SBM pernah menerima tajaan untuk menerbitkan Alquran Braille daripada beberapa pihak sebagaimana yang disebut dalam tulisan akhbar di atas?


Presiden SBM, Tuan Haji Mohd Nazari Osman pula ketika saya hubungi menerusi telefon pada 22 Disember lalu menyatakan kekesalannya terhadap tulisan yang telah disiarkan menerusi Berita Minggu sebagaimana di atas. Seterusnya beliau turut memaklumkan kepada saya, wartawan berkenaan telah diminta untuk memuatkan satu artikel ralat mengenainya dan akan dikeluarkan pada hujung minggu ini. Sama-samalah kita nantikan.

Pada 22 Disember yang lalu juga, satu pertemuan tertutup telah diadakan di antara PERTIS dan Mah Hassan. Turut hadir dalam pertemuan tersebut ialah Datuk Dr. Mashitah Ibrahim serta Bela. Pertemuan tersebut telah diusahakan oleh Datuk Zamani Sulaiman yang juga merupakan Setiausaha Dewan Negara, Parlimen Malaysia. Pertemuan telah berlangsung di biliik mesyuarat, pejabat SUDN. Saya dan Tuan Haji Muhammad Lee telah hadir mewakili PERTIS.

Dalam pertemuan tersebut, saya telah membentangkan secara ringkas sejarah Alquran Braille serta penglibatan PERTIS. Saya juga turut menunjukkan beberapa dokumen mengenai pengiktirafan beberapa pihak seperti JAKIM dan KDN ke atas Alquran Braille yang ada pada PERTIS. Saya turut memaklumkan bahawa penyalin asal soft copy Alquran Braille (Tuan Haji Muhammad Lee) hanya mengamanahkan soft copynya kepada PERTIS sahaja dan tidak kepada pihak lain.

Wakil pihak Bela pula hanya mengatakan bahawa mereka memang tiada sebarang maklumat mengenai Alquran Braille. Bagi mereka (Bela), sesiapa sahaja yang datang kepadanya untuk memohon pertolongan, mereka akan membantu. Demikianlah.

Mah Hassan Omar pula antara lain mengatakan Alquran Braille yang ada pada beliau telah disemak antaranya oleh Ali Md Dahan dan Ustaz Salleh Yaacob. Namun begitu, beliau tidak pula berterus terang dari mana soft copy Alquran Braille yang ada padanya diperolehi.

YB Datuk Dr. Mashitah sekadar menyatakan beliau tidak mahu terlibat dalam perselisihan antara PERTIS dengan pihak Mah Hassan. Seterusnya beliau meminta pula agar Datuk Zamani yang turut hadir dalam pertemuan tersebut agar mengusahakan jalan penyelesaian bagi kedua-dua pihak. Mudah sungguh untuk berlepas tangan!

Pada 23 Disember lalu, saya telah menghubungi Ustaz Ali Md Dahan menerusi SMS dan antara soalan yang telah saya tanyakan kepada beliau ialah, pernahkah beliau (Ustaz Ali) terlibat menyemak Alquran Braille yang ada pada Mah Hassan Omar? Beliau (Ustaz Ali Md Dahan) telah menjawab menerusi SMS seperti berikut:

e:23.12.2010 17:04:40
Tidak pernah. Saya tidak pernah menemuinya semenjak saya pulang dari Afrika Selatan.

Selanjutnya, saya bertanya lagi, bagaimana sebelum ke Afrika Selatan? Ustaz Ali Md Dahan menjawab menerusi SMS sebagaimana berikut:

e:23.12.2010 17:13:26
Saya ada berjumpa dengan beliau sewaktu beliau menjadi presiden Pertis dahulu. Tarikh dan tahunnya saya tak pasti.Itulah pertemuan kami yang pertama dan terakhir. Beliau menghadiahkan senaskah Quran Braille kepada saya tapi tidak pernah meminta saya menyemak Quran untuknya.

Di sebelah Pagi semalam (24 Disember), saya telah menghubungi Ustaz Mohd Salleh Yaacob dan bertanyakan kepada beliau, adakah beliau (Ustaz Salleh) pernah terlibat dengan mana-mana penal penyemak lain selain daripada penal penyemak di bawah Darul Quran – Jakim dahulu? Ustaz Salleh menjawab, tidak pernah. Saya turut bertanya, pernahkah Mah Hassan menyuruh beliau menyemak Alquran Braille yang ada pada beliau (Mah Hassan)? Ustaz Salleh menjawab, tidak pernah.

Walaupun ia Cuma Alquran Braille, tetapi jangan sesekali kita mempermainkannya. Saya suka mengingatkan setidak-tidaknya kepada diri saya, hendaklah kita semua sentiasa takut kepada Allah; jangan ambil sesuatu yang bukan hak kita; jangan kita gunakan sedikit kelebihan yang ada kepada kita untuk berhujah dan berkata untuk memutarbelitkan fakta; jangan kita membuat sesuatu dakwaan tertentu sedangkan hakikatnya kita tidak pernah membuatnya; Allah sentiasa bersaksi ke atas apa yang kita lakukan dan tidak sesekali pernah lupa padanya; ingatlah jangan sampai turun azab Allah baru kita hendak insaf dan bertaubat. Sepatutnya dengan Alquran kita akan menjadi lebih takut kepada Allah dan bukan sebaliknya. Takkanlah hanya kerana Alquran Braille, kita menjadi ego dan sombong!

Sepatutnya, kita wajib menjadikan Alquran sebagai asas untuk mengukuhkan ikatan ukhwah antara sesama kita. Saya amat dukacita apabila kita harus berselisih kerana Alquran (walaupun ia Cuma Alquran Braille).

Takziah Kepada Keluarga Allahyarham Tun Ibrahim Ismail

Terlebih dahulu, saya ingin merakamkan ucapan takziah yang sedalam-dalamnya kepada seluruh keluarga (Allahyarham) Tun Ibrahim Ismail yang telah dipanggil Ilahi awal pagi tadi. Allahyarham Tun Ibrahim telah menghembuskan nafas terakhirnya ketika berusia 88 tahun di Hospital Angkatan tentera Tuanku Mizan, Kuala Lumpur.

Allahyarham Tun Ibrahim bin Ismail telah dilahirkan pada tahun 1922 di Johor Baru. Bapanya ialah Datuk Ismail Abu Bakar, seorang pegawai tinggi kerajaan Johor semasa era pemerintahan (Almarhum) Sultan Ibrahim (1895-1959). Allahyarham Tun Ibrahim pernah mendapat latihan ketenteraan di Dehra Dun, India. Pusat tersebut merupakan pusat latihan tentera yang amat popular bagi kerabat diraja Johor serta anak-anak keluarga bangsawan Johor.

Antara teman akrab Allahyarham Tun Ibrahim ialah Allahyarham Tun Hussein Onn. Kedua-duanya mempunyai sekurang-kurangnya tiga persamaan utama, kedua-duanya adalah anak golongan bangsawan Johor; kedua-duanya pernah mendapat latihan ketenteraan di pusat latihan yang sama dan pada masa yang sama; kedua-duanya pernah menjawat jawatan tertinggi dalam bidang masing-masing.

“Sudahkah Bertemu Maryam” (Have You Met Maryam) merupakan buku kisah hidup Allahyarham yang pernah saya baca. Buku ini menceritakan mengenai kehidupan beliau semasa kecil, tatkala menjalani latihan ketenteraan di India serta ketika ditangkap tentera Jepun. Have You Met Maryam merupakan satu kod rahsia antara pasukan tentera Bersekutu yang berpusat di Colombo dengan pasukan beliau yang ditugaskan mendarat di Tanah Melayu. Apabila beliau menerima mesej tersebut, jawapan yang patut diberi ialah Two Scortsmen left here two days ago. Namun begitu, apabila beliau ditawan oleh tentera Jepun dan apabila tentera Bersekutu menghantar mesej sedemikian menerusi alat hubungan, Allahyarham Tun Ibrahim telah memberikan jawapan yang lain dan beliau juga berjaya meyakinkan tentera Jepun bahawa jawapan (bukan jawapan sebenar) yang beliau berikan adalah jawapan yang sepatutnya. Jawapan daripada Allahyarham Tun Ibrahim ini telah memberi isyarat kepada tentera Bersekutu bahawa beliau telah ditawan oleh tentera Jepun. Demikianlah antara kisahnya.

Allahyarham Tun Ibrahim pernah menjadi presiden Persatuan Orang-orang Buta Malaysia (MAB) selepas kematian Allahyarham Tun Hussein Onn. Salah seorang daripada adik perempuan beliau ialah Cikgu Fatimah Ismail, yang lebih dikenali sebagai Cikgu Ara. Cikgu Ara pernah mengajar di SKPK Princess Elizabeth antara tahun 1948-1965. Cikgu Ara yang masih bersama kita hari ini merupakan antara 4 orang guru generasi pertama bagi SKPK Princess Elizabeth. Sewaktu menjadi tenaga pengajar di sekolah tersebut, Cikgu Ara sememangnya berkemahiran tinggi dalam sistem tulisan Braille. Demikianlah.

Mudah-mudahan Roh Allahyarham Tun Ibrahim Ismail akan sentiasa dicucuri Rahmat oleh Allah Yang Maha Kuasa. Alfatihah.

Ole-ole Dari Kepulauan Riau (Bahagian 3)

Di Sekitar Pulau Bintan

Kunjungan saya sekeluarga di Kepulauan Riau diteruskan lagi pada hari berikutnya. Pada kali ini saya telah merancang untuk menziarahi beberapa tempat yang mana pada perkiraan saya mempunyai nilai sejarah yang tinggi di sekitar Pulau Bintan. Sebagaimana yang telah dirancang, pada jam 10.15 WIB, Anton tiba di hotel penginapan kami. Sebagaimana biasa juga, sebelum kami memulakan perjalanan, saya dan Anton akan terlebih dahulu meneliti jadual lawatan untuk hari berkenaan.



Untuk memudahkan pergerakan kami nanti, Anton telah pun menyediakan sebuah kenderaan yang dipandu oleh Pak John. Pak John berasal dari Menado tetapi sudah lama menetap di Tanjung Pinang. Beliau beragama Kristian. Orangnya bagus dan peramah.

Sebenarnya pihak hotel juga turut menyediakan kenderaan jika kita hendak ke luar dari kota Tanjung Pinang. Jika kita menyewa kenderaan tanpa pemandu, bayarannya ialah 350 ribu rupiah untuk sehari. Jika kita ingin menyewa kenderaan dan pemandunya sekali, kadar bayarannya ialah 500 ribu rupiah untuk sehari. Dengan Pak John pula, saya hanya dikenakan bayaran sebanyak 250 ribu rupiah sehari termasuk kepada pemandunya. Sudah tentulah saya memilih untuk menyewa kenderaan Pak John.

Sekitar jam 10.30 WIB, kami pun memulakan ekspedisi untuk hari berkenaan. Destinasi kami yang pertama ialah menziarahi makam Daeng Celak. Makamnya terletak tidak jauh dari Jalan Sungai Timun. Untuk sampai ke makam Daeng Celak, kami harus melalui jalan tidak berturap (semacam jalan tanah merah) sejauh beberapa kilometer.



Makam Daeng Celak terletak di satu kawasan yang agak terpencil. Kawasan sekitar makam ini sedang dibaik pulih. Saya sendiri dapat merasakan betapa sunyinya di sekitar kawasan makam ini.



Daeng Celak ialah salah seorang daripada 5 Bugis bersaudara yang telah tiba di Kepulauan Riau pada awal abad ke-18. Beliau telah menjadi Yang Dipertuan Muda Riau ke-2 (1728-1745).



Di sebelah makam Daeng Celak ialah Makam Tengku Mandak iaitu isterinya. Tengku Mandak pula ialah puteri kepada Sultan Abdul Jalil IV yang telah menjadi sultan Johor-Riau setelah kemangkatan Sultan Mahmud II (1699). Perkahwinan Daeng Celak dengan Tengku Mandak telah dikurniakan beberapa orang anak. Antaranya ialah Raja Haji Syahid Fi Sabilillah dan Raja Utih (bonda Sultan Mahmud III).



Untuk pengetahuan bersama, Sultan Mahmud II juga dikenali sebagai Sultan Mahmud Mangkat Dijulang. Makamnya masih ada di Kota Tinggi, Johor. Manakala makam Sultan Abdul Jalil IV (ayahanda Tengku Mandak) pula ada di kawasan permakaman diraja Kampung Marhum, Pekan, Pahang.



Antara saudara-saudara Tengku Mandak yang lain termasuklah Sultan Sulaiman Badrul Alam Suyah (1722-1760), Tengku Tengah yang diperisterikan oleh Daeng Parani dan juga Tengku Kamariah yang diperisterikan oleh Raja Kecil dari Siak.



Perkahwinan Daeng Parani dengan Tengku Tengah pula mempunyai seorang anak perempuan yang diberi nama Raja Maimunah. Raja Maimunah ini kemudiannya telah berkahwin pula dengan Tun Abdul Jamal (temenggung Johor). Perkahwinan Tun Abdul Jamal dengan Raja Maimunah telah dikurniakan 3 orang anak. Salah seorang daripada mereka ialah Tun Abdul Hamid yang juga dikenali sebagai Daeng Ibrahim atau Daeng Ronggek. Anak cucu Tun Abdul Hamid inilah yang menguasai takhta kerajaan Johor hingga hari ini. Demikianlah sejarahnya. Wallahu aalam.

Sebellum kami meninggalkan kawasan permakaman tersebut, barulah penjaga makam serta beberapa orang kampung keluar dan bertemu saya. Itu pun kerana tayar sebelah kiri kenderaan Pak John termasuk longkang dan memerlukan bantuan orang kampung. Penjaga makam Daeng Celak baik orangnya. Beliau sangat gembira dengan kehadiran serta tujuan saya sekeluarga datang menziarahi makam berkenaan.







Dari kawasan makam Daeng Celak, kami bergerak pula ke makam Daeng Mariwah. Makamnya terletak tidak jauh dari makam Daeng Celak. Sewaktu kami tiba, kawasan permakamannya sedang dibaik pulih. Walaupun kawasan sekitar makamnya masih penuh dengan batu, kayu dan paku, namun demikian Anton serta beberapa orang pekerja tetap membantu saya untuk rapat ke makam Daeng Mariwah. Alhamdulillah kerana tiada seorang pun antara mereka yang berkata, .... orang buta, .... susah, .... nanti terpijak paku, ..... terjatuh, .... dam macam-macam lagi. Dengan penuh sabar dan tanpa merungut mereka terus membantu saya supaya hajat dann hasrat saya tercapai. Kepada mereka, jutaan terima kasih saya ucapkan. Mudah-mudahan Allah akan mempermudahkan mereka pula. Saya akan merasa amat bersyukur dan puas bila tangan saya sendiri dapat menyentuh setiap makam yang saya ziarahi.





Saya sekeluarga juga turut menziarahi makam Tun Abbas yang letaknya begitu hampir dengan makam Daeng Mariwah. Tun Abbas merupakan anak kepada Sultan Abdul Jalil IV. Beliau pernah menjadi bendahara kerajaan Melayu Johor-Riau pada awal abad ke-18. Salah seorang anak beliau ialah Tun Abdul Jamal yang kemudiannya telah beristerikan Raja Maimunah anak kepada Daeng Parani dengan isterinya Tengku Tengah.





Mungkin satu soalan timbul, mengapa anak-anak Sultan Abdul Jalil IV ada namanya bermula dengan “Tengku” seperti Tengku Mandak, dan ada pula yang pangkal nama anak-anaknya yang menggunakan perkataan “Tun” seperti Tun Abbas. Sultan Abdul Jalil IV pernah menjadi bendahara Johor sebelum kemangkatan Sultan Mahmud II yang memerintah Johor antara tahun 1685-1699. Setelah kemangkatan baginda dan oleh kerana baginda sultan tidak meninggalkan pewaris takhta, maka Bendahara Tun Abdul Jalil telah menaiki takhta dengan gelaran Sultan Abdul Jalil IV. Menurut seorang ahli akademik sejarah, anak-anak yang lahir ketika Tun Abdul Jalil sebelum ditabalkan sebagai sultan, menggunakan “Tun” pada pangkal nama mereka. Manakala anak-anak yang lahir semasa Tun Abdul Jalil sebagai sultan (Sultan Abdul Jalil Syah IV), menggunakan “Tengku” pada pangkal nama masing-masing. Demikianlah. Wallahu aalam.



Setelah menghabiskan masa yang agak panjang di ketiga-tiga makam berkenaan, akhirnya saya sekeluarga pun bergeraklah untuk mencari makam Sultan Sulaiman Badrul Alam Syah. Pada mulanya sukar juga untuk kami menjejaki lokasi makam baginda. Akhirnya Anton berjaya mendapatkan maklumat lengkap mengenai lokasi sebenar makam Sultan Sulaiman Badrul Alam Syah. Makamnya terletak di satu kawasan yang bernama Kampung Melayu. Letaknya tidak jauh dari tepi laut.



Makam Sultan Sulaiman juga dalam proses baik pulih. Oleh itu banyak bahan binaan di sekeliling makam baginda. Walau bagaimanapun, ia sama sekali tidak menghalang saya untuk rapat dan menyentuh makam Sultan Sulaiman. Makam ini dikelilingi kawasan penempatan Melayu yang agak padat dan sibuk.

Sultan Sulaiman Badrul Alam Syah pernah memerintah kerajaan Johor-Riau antara tahun 1722-1760. Baginda merupakan putera kepada Sultan Abdul Jalil Syah IV. Bagindalah orangnya yang telah menjalinkan kerjasama dengan 5 Bugis bersaudara untuk mengambil kembali takhta Johor-Riau daripada tangan Raja Kecil. Usaha baginda kemudiannya menghasilkan kejayaan.

Setelah berjaya mendapatkan takhta, Sultan Sulaiman telah mewujudkan dan memberikan jawatan Yang Dipertuan Muda kepada orang-orang Bugis sebagai membalas budi. Dengan wujudnya jawatan demikian, maka kuasa tradisi pembesar Melayu seperti bendahara, temenggung dan lainnya telah menjadi lemah dan akhirnya hilang begitu sahaja. Dari satu segi, jawatan yang dipertuan muda saling tak tumpah dengan jawatan residen yang pernah diwujudkan semasa penjajahan British di negeri-negeri Melayu pada pertengahan kurun ke-19. Buku Salsilah Melayu Dan Bugis pula menggambarkan kedudukan sultan tak ubah umpama orang perempuan, manakala kedudukan jawatan yang dipertuan muda pula disamakan dengan peranan orang lelaki. Walau bagaimanapun, bagi golongan yang sudah terlalu ghairah dengan kuasa, hal dan persepsi sebegitu tidak lagi menjadi ukuran. Biarlah maruah bangsa sendiri tergadai asalkan puak berkenaan dapat terus menggenggam kuasa. Selagi bangsa kita sekadar menganggap sejarah tidak lebih daripada novel dan cerita dongeng yang tidak perlu diambil iktibar daripadanya, maka selagi itulah kita akan terus-terusan dihukum, dihukum dan dihukum.





Dari kawasan makam Sultan Sulaiman, kami bergerak pula untuk mencari tapak tinggalan bekas istana di satu kawasan yang dahulu dikenali sebagai Kota Piring. Pencarian ini akhirnya membawa kami tiba di satu kawasan penempatan yang agak padat. Ia terletak agak jauh dari jalan utama. Jalan untuk menuju ke kawasan ini juga sempit. Anton mulanya bertanya kepada seorang dua penduduk setempat mengenai lokasi tepat istana kota piring. Mereka sekadar memberitahu “mungkin di situ”. Akhirnya seorang lelaki separuh umur memberitahu kami ada seorang penduduk kawasan berkenaan yang dikatakan berpengetahuan luas mengenai hal yang ingin kami ketahui. Dengan pertolongan seorang budak kecil berusia sekitar 5 tahun, kami dibawa ke sebuah rumah batu yang agak besar. Sayangnya tuan rumah tiada di rumah. Kemudian budak kecil berkenaan membawa kami pula ke surau yang berhampiran. Di surau tersebutlah baru kami bertemu dengan seorang penduduk yang lebih mesra dengan panggilan Pak Wan. Nama sebenarnya Wan Samsudin bin Wan Omar. Setelah saya menerangkan hajat dan tujuan kedatangan kami, Pak Wan mempersilakan kami ke rumahnya.



Daripada tutur bicaranya, saya dapat merasakan Pak Wan seorang yang berdarah Melayu dan kuat semangat kemelayuannya. Pak Wan juga merupakan seorang pentadbir agama Islam di kawasannya. Awal bicara Pak Wan lebih banyak menerangkan masalah keagamaan yang sedang dihadapi oleh penduduk sekitarnya. Setelah itu, barulah perbualan menyentuh hal-hal yang berkaitan dengan sejarah orang Melayu di sekitar tempatnya.

Apa yang menariknya ialah di ruang tamu rumahnya ada dibuat semacam para-para dan di atasnya terdapat banyak bahan lama seperti pinggan, cawan, sudu, bahan tembikar dan sebagainya. Memang banyak. Menurut Pak Wan, semua bahan-bahan berkenaan beliau perolehi setelah menggali di sekitar istana Kota Piring. Saya sendiri, dengan izin daripada Pak Wan, telah meluangkan masa yang agak panjang dengan menyentuh barang-barang lama berkenaan satu persatu.



Walaupun barang-barang lama berkenaan sudah pecah-pecah, tetapi pada umumnya ia masih berkeadaan baik. Kata Pak Wan, kalau digali di sekitar kawasan bekas tapak istana lama, maka akan bertemulah dengan barang-barang tersebut. Katanya lagi, orang sekarang malas hendak mencari. Semua barang-barang lama yang ada di rumahnya dicari dan digali atas inisiatifnya sendiri.



Setelah menyentuh hampir semua barang-barang lama berkenaan, saya bertekad dalam hati untuk membawa pulang walau pun Cuma satu barang. Akhirnya dengan memberanikan diri, saya berkata kepada Pak Wan: “Pak Wan, kalau saya beli barang lama ni, (sambil menunjukkan satu sudu lama) boleh tak?” Pak Wan menjawab: “Tak payah beli, ambillah, saya beri sahaja lillahe taala.” Saya terus mengambil barang yang saya ingini sambil mendekatkan ke muka dan mengucapkan terima kasih beberapa kali kepadanya.







Saya kemudiannya bertanya pula mengenai istana Kota Piring. Pak Wan terus mengajak kami keluar di hadapan rumahnya. Betul-betul di hadapan pintu masuk rumahnya ada tembok batu yang sudah dinaiki tumbuh-tumbuhan menjalar. Pak Wan memberitahu, tembok itu merupakan sebahagian daripada tembok istana lama yang masih tinggal. Pak Wan kemudiannya menunjukkan kepada kami kawasan tapak bekas istana berkenaan. Memang kawasannya agak luas, tetapi oleh kerana ia tidak dijaga maka kawasannya kini telah dipenuhi dengan semak-samun.



Jika 2 kurun dahulu ia merupakan sebuah istana yang indah dan megah, kini ia sekadar kawasan semak-samun yang terbiar dan tidak dipedulikan lagi. Kata Pak Wan, nama istana ini ialah Istana Kaca Puri. Sultan Sulaiman Badrul Alam Suyah (1722-1760) dikatakan pernah bersemayam di istana ini. Sultan Mahmud III (1760-1812) juga dikatakan pernah bersemayam di istana ini iaitu sewaktu di awal pemerintahannya.



Pak Wan juga turut menunjukkan kepada kami sebuah kolam yang tersembunyi di sebalik semak-samun. Katanya, masa dulu kolam berkenaan merupakan tempat persiraman keluarga diraja. Kini kolam berkenaan bukan sahaja tersembunyi di balik semak-samun bahkan kawasannya pula kotor. Subhanallah.





Sesungguhnya kebesaran, kerajaan, kekuasaan, kemegahan, kemewahan dan segala kenikmatan duniawi tidak akan kekal lama adanya. Hari ini ia mungkin kelihatan gah, besar, megah, mewah dan dibangga-banggakan. Tetapi hari esok ia mungkin akan terbiar, tidak dipedulikan lagi, kotor dan dipandang sepi. Demikianlah apa yang dapat kita sama-sama teladani daripada sejarah. Sesungguhnya yang dikatakan sejarah itu bukannya novel atau cerita dongeng semata-mata. Ada sesuatu yang boleh sama-sama kita teladani daripadanya. Akan sia-sialah kalau sejarah diajar sekadar untuk lulus periksa semata-mata. Akan berbahagialah jika kita dapat mengambil iktibar daripada sejarah yang telah berlaku itu.



Sesungguhnya amat besar maknanya dan nilainya bila kita mengunjungi sesuatu tempat itu turut disertai dengan sedikit sebanyak pengetahuan berkenaan tempat yang kita kunjungi itu.

(Bersambung di bahagian seterusnya).